Τα σχολεία έχουν ανοίξει πριν λίγες μέρες και τα παιδιά έρχονται αντιμέτωπα με νέες προκλήσεις γύρω από θέματα κοινωνικοποίησης και γνώσης. Όλα είναι θέμα προσαρμογής… και όσο πιο μικρούλια είναι, η προσαρμογή αυτή μπορεί να διαρκέσει και μέχρι τα Χριστούγεννα… Τα παιδιά, προκειμένου να εξοικειωθούν γρήγορα με το χώρο του σχολείου, έχουν ανάγκη να νιώσουν αποδοχή, σεβασμό και ασφάλεια, να δημιουργήσουν φιλίες και να ενσωματωθούν μέσα στην ομάδα της τάξης, κάνοντας έτσι τη γνώση παιχνίδι! Ίσως να ακούγεται λιγάκι ουτοπικό μέσα στην πολυπλοκότητα του σχολικού περιβάλλοντος, όμως… όταν ένα παιδί βιώσει ότι είναι μέλος μιας ομάδας μέσα σε ένα αίσθημα αγάπης και σεβασμού, τότε γίνεται πολύ πιο δεκτικό απέναντι στη μάθηση και γενικότερα στη γνώση. Βέβαια όταν μιλάμε για προσαρμογή δεν αναφερόμαστε μόνο στα παιδιά, αλλά πολύ περισσότερο στους ίδιους τους γονείς. Κακά τα ψέμματα, το σπίτι είναι το “πρώτο σχολείο” όπου τα παιδιά εμπνέονται την αποδοχή, το σεβασμό, την αγάπη και το αίσθημα αυτοπεποίθησης.
Το νέο βιβλίο “Το Σχολείο πάει Σχολείο” του Adam Rex και του Christian Robinson σε απόδοση Αντώνη Παπαθεοδούλου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος ανταποκρίνεται με κάθε λεπτομέρεια σε όλο τον ψυχισμό ενός μικρού παιδιού που πάει για πρώτη φορά σχολείο. Θέτει όλα τα ερωτήματα, όλες τις απορίες που έχει ένα μικρό παιδί το οποίο δεν έχει καλλιεργήσει ακόμα μέσα του την έννοια του σχολείου. Μια έννοια τόσο γνωστή αλλά και τόσο ξένη ταυτόχρονα.
Αυτή τη φορά όμως, κεντρικός ήρωας είναι το ίδιο το σχολείο. Ναι καλά διαβάσατε! Υπάρχουν και οι περιπτώσεις όπου και το Σχολείο πάει για πρώτη φορά σχολείο!
Και μετά ήρθαν. Ήρθαν τα παιδιά. Κι ήταν πολύ περισσότερα από όσα το Σχολείο μπορούσε να φανταστεί!
Αλήθεια τι είναι το σχολείο;
Βασιζόμενο στην έννοια του ανιμισμού που είναι πολύ δημοφιλής στην παιδική ηλικία, το σχολείο προσωποποιείται και παρουσιάζεται να έχει το ίδιο ψυχή. Με αυτό τον τρόπο προσπαθεί το ίδιο να καταλάβει τι ακριβώς είναι. Ποιος είναι ο ρόλος του και για ποιόν λόγο έχουν μαζευτεί τόσα πολλά παιδιά στο χώρο του.
Παράλληλα, μέσα από την εικονογράφηση του βιβλίου μπορούμε να παρατηρήσουμε τα συναισθήματα του σχολείου. Την απορία του, τη θλίψη του, τη χαρά του. Το πρόσωπο του σχολείου ή αλλιώς η πόρτα του, είναι αυτή που μας μαρτυράει κάθε φορά ολόκληρο τον “ψυχισμό” του. Επιπλέον, ο επιστάτης γίνεται το πρόσωπο αναφοράς. Έχει, θα λέγαμε, το ρόλο του γονέα όπου το Σχολείο δε θέλει με τίποτα να τον αποχωριστεί.
…”Μισώ το Σχολείο” είπε το άλλο με τα φουντωτά μαλλιά κι οι φίλοι του συμφώνησαν. Το Σχολείο κατσούφιασε.
Μέσα λοιπόν από μια διαδικασία αυτογνωσίας και με γνώμονα μια ζωντανή και παραστατική εικονογράφηση με χιούμορ, το σχολείο μας ξεναγεί και εμπνέει το σεβασμό σχετικά με το χώρο του καθώς και τις έννοιες της φιλίας και του σεβασμού προκειμένου να είναι λειτουργικό.
… “Αλλά εσύ έχεις την τύχη να είσαι σχολείο. Αυτό κι αν είναι τύχη”. Και το σχολείο σκέφτηκε ότι ο Επιστάτης είχε δίκιο.
Πρόκειται για ένα βιβλίο γεμάτο ευαισθησία, που αγγίζει τα παιδιά από την πρώτη στιγμή. Ένα βιβλίο που τα βοηθάει να ταυτιστούν μαζί του και να κατανοήσουν και τα ίδια την έννοια του Σχολείου.
Ευχαριστώ από καρδιάς τις εκδόσεις Παπαδόπουλος.
Καλή ανάγνωση, φίλοι μου!
